17 Yaşım

Az önce bir video gördüm. "Bu dünyada iç çektiysem, 17 yaşıma iç çekmişimdir," diyordu. Ve ben de iç çektim.


17 yaşımdı gözümün önünden geçen. Sokak lambalarının altından geçen bir gölge gibi, hatıralarım bir bir aklıma düştü. O zamanlar, hayatımı ne kadar da zor sanıyordum. Küçücük dertlerimi dev aynasında görüyordum. Oysa bilmiyordum ki, insan büyüdükçe dertler de büyüyormuş, yollar uzuyormuş, gökyüzü bile bazen üstüne çöküyormuş.


17 yaşımda mutluydum aslında. Ama farkında değildim. O zamanlar kendimi dünyanın en yalnız insanı sanıyordum. Şimdi dönüp baktığımda, yanımda kimlerin olduğunu görüyorum. Belki de asıl yalnızlık, şimdi hissettiğim şeydi. O zamanlar, küçük bir odada saatlerce müzik dinleyerek, yağmuru izleyerek, kahkahalarımı geceye savurarak mutlu olabiliyordum. Şimdi kahkahalarımın sesi bile değişmiş gibi geliyor.


Bana şu anda bir dilek hakkı verilse, dönüp 17 yaşıma sığınırdım. Hiç büyümezdim. 17 yaşında, tam da o anlarda, olduğum gibi kalırdım. Ne eksik, ne fazla. Sadece Eylül olarak.


Bir insan en çok ne zaman kendisi olur? 17 yaşımda kendim olduğumu biliyorum. Belki deli doluydum, belki hata üstüne hata yapıyordum ama en azından gerçekten yaşıyordum. Şimdi bazen nefes almak bile bir alışkanlık gibi geliyor. Oysa o zamanlar her şeyin bir anlamı vardı. Şarkılar daha dokunaklıydı, sokaklar daha canlıydı, yıldızlar bile daha parlaktı sanki.


Şimdi büyüdüm, ya da büyüdüğümü sanıyorum. Ama içimde bir yerlerde, hâlâ o 17 yaşındaki çocuk duruyor. Bazen bir şarkının nakaratında, bazen bir rüzgar esintisinde, bazen de özlemle iç çektiğim anlarda kendini hatırlatıyor. Ve ben onu kaybetmekten korkuyorum. Çünkü belki de en çok o zaman Eylül’düm ben. Gerçekten Eylül’düm.


17 yaşımın bana bıraktığı tek şey, dönüp bakınca fark ettiğim o kocaman mutluluk. Belki de mutluluk, yaşarken değil, özlerken anlaşılan bir şeydir. Belki de en güzel yaşlar, ancak geride kalınca değer kazanır.





Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yeni Bir Başlangıç

2025'in ilk günü... Havanın gri ve kasvetli olduğu bu başlangıçta, kendimi biraz kaybolmuş hissetsem de, bir şeyleri değiştirme gücümün farkındayım. Her ne kadar içimdeki isteksizlik bugün beni sarıp sarmalamış olsa da, yeni bir yıl demek yeni bir fırsat, yeni bir başlangıç demek. Belki de bu başlangıcın anlamı, her şeyin hemen mükemmel olması değil, sadece bir adım atmak. Zamanın hızı, bazen içinde bulunduğumuz duygulara göre değişir. Bugün belki de bir adım geri atıp, sadece kendime dinlenme şansı vermek gerek. Ama bu da bir ilerleme, bir yolculuk. Hangi yoldan gittiğimiz değil, o yolda neyi hissettiğimiz önemli. Bu yıl, belki de sadece küçük ama anlamlı değişimlerle ilerlemek daha doğru olacak. Kendim için, hayallerim için ve sevdiğim şeyler için... Bunu yazarken fark ediyorum ki, belki de en önemli şey, hayatı aceleye getirmemek. Her günün yeni bir başlangıç olduğunu kabul etmek ve onun içinde var olmayı öğrenmek. Her yıl bir dönüm noktası değil, sadece bir durak, bir fırsat. B...
Devamı

Nergislerin Hikayesi ve Hayata Fısıldadıkları

Her sabah güneş ışıkları odama süzülürken pencere kenarındaki nergislerime bakıyorum. Onların zarafeti ve sadeliği bana hep bir şeyleri hatırlatıyor: Hayatın karmaşıklığı içinde saklı olan o küçük, ama değerli güzellikleri. Nergis çiçeği, mitolojiden gelen hikayesiyle beni her zaman etkilemiştir. Kendini suyun yansımasında gören ve güzelliğine aşık olan Narcissus’un hikayesi, insana çok tanıdık geliyor, değil mi? Kendimizle olan savaşlarımız, aynadaki yansımamızla kurduğumuz dostluk ya da düşmanlık… Hepimizin içinde bir parça Narcissus var sanki. Ama nergis sadece bir hikaye değil. O, bana göre yeniden doğuşun, umudun ve ışığın sembolü. Her kışın ardından toprakta filizlenip baharı müjdeliyor. Güneşin ilk ışıklarına uzanan bu zarif çiçek, bana her seferinde şu mesajı veriyor: “Her şey geçer. Yeter ki sabırlı ol ve ışığı bekle.” Bir nergise bakarken sadece bir çiçek görmemek gerek. O, sessiz bir öğretmen gibi. Kırılgan yapraklarının ardında kocaman bir dünya saklı. Bazen düşünürüm, acab...
Devamı

Varlığın ve Yokluğun Hissi

Hayat, bazen garip bir şekilde bizi varlık ve yokluk arasında bir yerlerde tutar. Çok yakın olmadığın, belki de yalnızca varlığını hissettiğin bir insanı kaybetmek... Bu, öyle bir durumdur ki onunla arandaki bağın derinliği aslında kaybın ağırlığını belirlemez. Kaybettiğin kişi her kim olursa olsun, bir yerde onun var olduğunu bilmek, nefes aldığını ve dünyada bir yer işgal ettiğini hissetmek bile insana bir tür güven verir. O varlığın, ne kadar uzakta olursa olsun, bir sıcaklık yaratır. Belki onun iyi olduğunu bilmek seni rahatlatır, belki kötü bir durumda olduğunu duyunca endişelenirsin. Ama o hep bir şekilde hayatının görünmez bir köşesinde durur. Bu durum, belki sen farkında olmadan ruhunu dengede tutar. Çünkü insan, birinin varlığını hissetmekle, bir bağ kurar. Bu bağ bazen kan bağından daha güçlüdür; çünkü o bağ, saf bir hissiyattan, derin bir anlamdan beslenir. Sonra bir gün o varlık gider. İşte bu an, varlık ve yokluk arasındaki farkı en keskin şekilde hissettiğin andır. Onun y...
Devamı