Gece Mavisi

Gece saat tam 1 Gökyüzü karanlık ama yıldızlar ışıl ışıl. Hava sessiz, derin bir nefes gibi. Bu sessizliğin içinde sadece ben varım; düşünen, sorgulayan ve belki de biraz kaybolmuş bir ruh. Hayatımın ortasında duruyorum, önümde yollar, arkamda izler ve zihnimde bir soru: "Ben kimim? Kim olacağım?"


Hayatımı bir film gibi gözden geçiriyorum bazen. Kıbrıs’ta geçen yıllarım, beni ben yapan küçük anılar… Kedilerle geçen huzurlu günler, denizin dalgalarıyla dertleşmelerim ve lacivert bir gökyüzüne bakarken hayaller kurduğum o uzun geceler. Her şey hem çok tanıdık hem de yabancı.


İnsanın kendine dair sorular sorması ne garip değil mi? Büyüdükçe anlıyorum; aslında hiçbir şey tam olarak olduğu gibi kalmıyor. Fikirlerim değişiyor, hayallerim şekil değiştiriyor ve hayatın bana çizdiği yol bir haritadan çok bulmaca gibi.


Bir gün Türkiye’ye taşınıp yeni bir başlangıç yapmayı hayal ediyorum. Yepyeni bir şehir, farklı insanlar ve belki de bambaşka bir Eylül. Ama kabul ediyorum; bu düşünce beni hem heyecanlandırıyor hem de korkutuyor. Bilmediğin bir yolda yürümek cesaret ister. Peki, benim bu cesareti bulmam ne kadar zaman alacak?


Sınıf öğretmenliği okuyorum. Çocukları seviyorum çünkü onların içindeki o saf enerjiyi ve merakı gördükçe hayata tekrar inanmaya başlıyorum. Ama dürüst olalım, bu yol hiç kolay değil. Sık sık "Başarabilir miyim?" diye kendime soruyorum. Hayatın yükü bazen öyle ağır geliyor ki, adımlarım yavaşlıyor. Ama işte o zamanlarda, bir gün küçük bir çocuğun yüzündeki gülümsemede kendimi bulacağımı hatırlıyorum.


Kendimi keşfetmeye çalışıyorum. İnsanlar hayatıma girip çıkıyor. Bazıları yüreğimde iz bırakıyor, bazıları ise sadece yara. Ama biliyorum ki, bu süreç beni büyütüyor. Yanlış insanları hayatımdan çıkarmayı öğrendim. Kendi değerimi fark ettim. Hayatın kaktüsler gibi olduğunu düşünüyorum; dışı dikenli, ama içinde yaşam var.


Bir gün bu yazıyı birileri okur mu bilmiyorum. Belki de hiçbir zaman kimseye ulaşmaz. Ama eğer bir gün biri okursa, ona şunu söylemek isterim: "Hayat ne kadar karmaşık görünürse görünsün, sen kendi yıldızını bulabilirsin."


Bu yazılar benim günlüğüm gibi. Sadece kendimle konuştuğum bir alan. Ama belki bir gün birilerine dokunur, bir ışık olur. Belki bu satırlar sana ulaşır ve bir gece saat 1’de sen de hayatını sorgularken yalnız olmadığını hissedersin. Çünkü bu satırları yazarken, aslında kendi yalnızlığıma bir yol arkadaşı arıyorum.


Sevgiler ve biraz umut,

Eylül.



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yeni Bir Başlangıç

2025'in ilk günü... Havanın gri ve kasvetli olduğu bu başlangıçta, kendimi biraz kaybolmuş hissetsem de, bir şeyleri değiştirme gücümün farkındayım. Her ne kadar içimdeki isteksizlik bugün beni sarıp sarmalamış olsa da, yeni bir yıl demek yeni bir fırsat, yeni bir başlangıç demek. Belki de bu başlangıcın anlamı, her şeyin hemen mükemmel olması değil, sadece bir adım atmak. Zamanın hızı, bazen içinde bulunduğumuz duygulara göre değişir. Bugün belki de bir adım geri atıp, sadece kendime dinlenme şansı vermek gerek. Ama bu da bir ilerleme, bir yolculuk. Hangi yoldan gittiğimiz değil, o yolda neyi hissettiğimiz önemli. Bu yıl, belki de sadece küçük ama anlamlı değişimlerle ilerlemek daha doğru olacak. Kendim için, hayallerim için ve sevdiğim şeyler için... Bunu yazarken fark ediyorum ki, belki de en önemli şey, hayatı aceleye getirmemek. Her günün yeni bir başlangıç olduğunu kabul etmek ve onun içinde var olmayı öğrenmek. Her yıl bir dönüm noktası değil, sadece bir durak, bir fırsat. B...
Devamı

Nergislerin Hikayesi ve Hayata Fısıldadıkları

Her sabah güneş ışıkları odama süzülürken pencere kenarındaki nergislerime bakıyorum. Onların zarafeti ve sadeliği bana hep bir şeyleri hatırlatıyor: Hayatın karmaşıklığı içinde saklı olan o küçük, ama değerli güzellikleri. Nergis çiçeği, mitolojiden gelen hikayesiyle beni her zaman etkilemiştir. Kendini suyun yansımasında gören ve güzelliğine aşık olan Narcissus’un hikayesi, insana çok tanıdık geliyor, değil mi? Kendimizle olan savaşlarımız, aynadaki yansımamızla kurduğumuz dostluk ya da düşmanlık… Hepimizin içinde bir parça Narcissus var sanki. Ama nergis sadece bir hikaye değil. O, bana göre yeniden doğuşun, umudun ve ışığın sembolü. Her kışın ardından toprakta filizlenip baharı müjdeliyor. Güneşin ilk ışıklarına uzanan bu zarif çiçek, bana her seferinde şu mesajı veriyor: “Her şey geçer. Yeter ki sabırlı ol ve ışığı bekle.” Bir nergise bakarken sadece bir çiçek görmemek gerek. O, sessiz bir öğretmen gibi. Kırılgan yapraklarının ardında kocaman bir dünya saklı. Bazen düşünürüm, acab...
Devamı

Varlığın ve Yokluğun Hissi

Hayat, bazen garip bir şekilde bizi varlık ve yokluk arasında bir yerlerde tutar. Çok yakın olmadığın, belki de yalnızca varlığını hissettiğin bir insanı kaybetmek... Bu, öyle bir durumdur ki onunla arandaki bağın derinliği aslında kaybın ağırlığını belirlemez. Kaybettiğin kişi her kim olursa olsun, bir yerde onun var olduğunu bilmek, nefes aldığını ve dünyada bir yer işgal ettiğini hissetmek bile insana bir tür güven verir. O varlığın, ne kadar uzakta olursa olsun, bir sıcaklık yaratır. Belki onun iyi olduğunu bilmek seni rahatlatır, belki kötü bir durumda olduğunu duyunca endişelenirsin. Ama o hep bir şekilde hayatının görünmez bir köşesinde durur. Bu durum, belki sen farkında olmadan ruhunu dengede tutar. Çünkü insan, birinin varlığını hissetmekle, bir bağ kurar. Bu bağ bazen kan bağından daha güçlüdür; çünkü o bağ, saf bir hissiyattan, derin bir anlamdan beslenir. Sonra bir gün o varlık gider. İşte bu an, varlık ve yokluk arasındaki farkı en keskin şekilde hissettiğin andır. Onun y...
Devamı