Bu Ada Beni Boguyor

Kıbrıs… Bazen cennet gibi, bazen ise bir tuzak. Bir yandan sakinliği, denizi ve sıcaklığıyla kucaklarken, diğer yandan sanki dört bir yanımı kuşatan bir kafes gibi. Ufuk çizgisi burada yakın, çok yakın. Göz alabildiğine mavi ama bir o kadar da sınırlı. Adanın sessizliğinde bile yankılanan bir şey var; kendi içimde susturamadığım bir huzursuzluk.


Bu adada büyüdüm, bu adada güldüm, ağladım, hayal kurdum. Ama şimdi, her şey üstüme geliyor gibi. Sokakları dolaşıyorum, her köşe başında tanıdık yüzler, tanıdık hikâyeler. Bu küçücük yer, her şeyin hep aynı kaldığı hissini veriyor. İnsan sanki zamanın akışını unutuyor. Günler birbirine benziyor, hayaller yerinde sayıyor. Sanki bir döngünün içine sıkışıp kalmışım.


Bazen rüzgar esiyor, burnuma tuzlu deniz kokusu geliyor. O an bir anlığına huzur buluyorum, ama hemen ardından o koku bile daraltıyor içimi. Buradan gitmek istiyorum. Ne kadar sevsem de, ne kadar alışsam da bu adaya, sanki ruhum burada büyüyemiyor.


Kimseye anlatamadığım bir sıkışmışlık bu. Gitmek mi kurtuluş olur, yoksa başka bir yerde aynı duygular peşimden gelir mi, bilmiyorum. Ama şunu biliyorum: Burada olmak, kendimi kaybetmek gibi. Hayallerim sığmıyor bu adanın sınırlarına. Daha fazlasını görmek, daha fazlasını yaşamak istiyorum.


Gitmek kolay değil, biliyorum. Burada her şey tanıdık, her şey güvenli. Ama kalmak… Kalmak beni her geçen gün biraz daha köreltiyor. Belki başka bir yerde, başka bir gökyüzünün altında kendimi bulabilirim. Belki de uzaklaşmak, nefes almak için tek çaredir.


Bir gün bu satırları bambaşka bir yerde okurken, içimden şunu demeyi umuyorum: “Evet, gitmek doğru karardı.” O zamana kadar, bu adanın rüzgarında boğulmamaya çalışacağım. Ama bir gün… Bir gün mutlaka gideceğim. Çünkü bazen özgürlük, sevdiklerini arkada bırakmayı göze almayı gerektirir.


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yeni Bir Başlangıç

2025'in ilk günü... Havanın gri ve kasvetli olduğu bu başlangıçta, kendimi biraz kaybolmuş hissetsem de, bir şeyleri değiştirme gücümün farkındayım. Her ne kadar içimdeki isteksizlik bugün beni sarıp sarmalamış olsa da, yeni bir yıl demek yeni bir fırsat, yeni bir başlangıç demek. Belki de bu başlangıcın anlamı, her şeyin hemen mükemmel olması değil, sadece bir adım atmak. Zamanın hızı, bazen içinde bulunduğumuz duygulara göre değişir. Bugün belki de bir adım geri atıp, sadece kendime dinlenme şansı vermek gerek. Ama bu da bir ilerleme, bir yolculuk. Hangi yoldan gittiğimiz değil, o yolda neyi hissettiğimiz önemli. Bu yıl, belki de sadece küçük ama anlamlı değişimlerle ilerlemek daha doğru olacak. Kendim için, hayallerim için ve sevdiğim şeyler için... Bunu yazarken fark ediyorum ki, belki de en önemli şey, hayatı aceleye getirmemek. Her günün yeni bir başlangıç olduğunu kabul etmek ve onun içinde var olmayı öğrenmek. Her yıl bir dönüm noktası değil, sadece bir durak, bir fırsat. B...
Devamı

Nergislerin Hikayesi ve Hayata Fısıldadıkları

Her sabah güneş ışıkları odama süzülürken pencere kenarındaki nergislerime bakıyorum. Onların zarafeti ve sadeliği bana hep bir şeyleri hatırlatıyor: Hayatın karmaşıklığı içinde saklı olan o küçük, ama değerli güzellikleri. Nergis çiçeği, mitolojiden gelen hikayesiyle beni her zaman etkilemiştir. Kendini suyun yansımasında gören ve güzelliğine aşık olan Narcissus’un hikayesi, insana çok tanıdık geliyor, değil mi? Kendimizle olan savaşlarımız, aynadaki yansımamızla kurduğumuz dostluk ya da düşmanlık… Hepimizin içinde bir parça Narcissus var sanki. Ama nergis sadece bir hikaye değil. O, bana göre yeniden doğuşun, umudun ve ışığın sembolü. Her kışın ardından toprakta filizlenip baharı müjdeliyor. Güneşin ilk ışıklarına uzanan bu zarif çiçek, bana her seferinde şu mesajı veriyor: “Her şey geçer. Yeter ki sabırlı ol ve ışığı bekle.” Bir nergise bakarken sadece bir çiçek görmemek gerek. O, sessiz bir öğretmen gibi. Kırılgan yapraklarının ardında kocaman bir dünya saklı. Bazen düşünürüm, acab...
Devamı

Varlığın ve Yokluğun Hissi

Hayat, bazen garip bir şekilde bizi varlık ve yokluk arasında bir yerlerde tutar. Çok yakın olmadığın, belki de yalnızca varlığını hissettiğin bir insanı kaybetmek... Bu, öyle bir durumdur ki onunla arandaki bağın derinliği aslında kaybın ağırlığını belirlemez. Kaybettiğin kişi her kim olursa olsun, bir yerde onun var olduğunu bilmek, nefes aldığını ve dünyada bir yer işgal ettiğini hissetmek bile insana bir tür güven verir. O varlığın, ne kadar uzakta olursa olsun, bir sıcaklık yaratır. Belki onun iyi olduğunu bilmek seni rahatlatır, belki kötü bir durumda olduğunu duyunca endişelenirsin. Ama o hep bir şekilde hayatının görünmez bir köşesinde durur. Bu durum, belki sen farkında olmadan ruhunu dengede tutar. Çünkü insan, birinin varlığını hissetmekle, bir bağ kurar. Bu bağ bazen kan bağından daha güçlüdür; çünkü o bağ, saf bir hissiyattan, derin bir anlamdan beslenir. Sonra bir gün o varlık gider. İşte bu an, varlık ve yokluk arasındaki farkı en keskin şekilde hissettiğin andır. Onun y...
Devamı