Nergis Işığı

2024’ün son günü... Bu yılın sonunda yazdığım her kelime, içimdeki değişimi ve huzuru yansıtıyor. Bu yıl benim için farklıydı; çünkü sadece kendimi değil, gerçek aşkı da buldum. Aşk… Hep hayalini kurduğum, bazen imkânsız gördüğüm, ama bir gün hayatıma girdiğinde her şeyin nasıl bu kadar doğal ve doğru olabildiğine şaşırdığım o duygu. Onunla karşılaşmak, adeta parçalarımın tamamlandığını hissettirdi. Uzun boylu, güçlü yapılı, o kahverengi saçları ve sakallarıyla bana sadece sevgiyi değil, güveni, huzuru ve gerçek bir bağın ne demek olduğunu da gösterdi. Bu yıl, hayatıma birçok açıdan dönüp baktığım ve hem kendimi hem de etrafımdaki insanları sorguladığım bir yıl oldu. Yanlış ilişkilerden, boşa harcanan duygulardan uzaklaştım. Kendime daha çok değer vermeyi öğrendim. Ve sonra o çıktı karşıma… Sanki evren, bu yolculuğumda en doğru anda onu bana gönderdi. Artık 2025’e girerken yalnız değilim. Hayallerime ulaşmak, sağlıklı kalmak, Türkiye’de yeni bir hayata başlamak gibi hedeflerim hâlâ var...

Her sabah güneş ışıkları odama süzülürken pencere kenarındaki nergislerime bakıyorum. Onların zarafeti ve sadeliği bana hep bir şeyleri hatırlatıyor: Hayatın karmaşıklığı içinde saklı olan o küçük, ama değerli güzellikleri. Nergis çiçeği, mitolojiden gelen hikayesiyle beni her zaman etkilemiştir. Kendini suyun yansımasında gören ve güzelliğine aşık olan Narcissus’un hikayesi, insana çok tanıdık geliyor, değil mi? Kendimizle olan savaşlarımız, aynadaki yansımamızla kurduğumuz dostluk ya da düşmanlık… Hepimizin içinde bir parça Narcissus var sanki. Ama nergis sadece bir hikaye değil. O, bana göre yeniden doğuşun, umudun ve ışığın sembolü. Her kışın ardından toprakta filizlenip baharı müjdeliyor. Güneşin ilk ışıklarına uzanan bu zarif çiçek, bana her seferinde şu mesajı veriyor: “Her şey geçer. Yeter ki sabırlı ol ve ışığı bekle.” Bir nergise bakarken sadece bir çiçek görmemek gerek. O, sessiz bir öğretmen gibi. Kırılgan yapraklarının ardında kocaman bir dünya saklı. Bazen düşünürüm, acab...